تجربیات دختر مجرد ۴۰ ساله

سلام توی سال جدید بعد از چند روز تعطیلی میخوام فردا برم سرکار.حالم از خودم و کار و همه چی بهم میخوره.نه خودم و دوس دارم نه ادما رو نه هیچ چیز و .یه وقتا یه جوری احساس ترس و خالی شدن میکنم که حتی با اینکه گاهی دوس دارم بمیرم از مردن هم میترسم یهو از همه چیز میترسم.اینا بده .میشینم هی نظریات روانشناسانه میخونم هیچکدوم فایده نداره.اون وقته که میگم کاش خدا جای من بود.کاش من نبودم اصا.اصا هستم که چی.خودش میومد جام زندگی میکرد به خودش که فک میکنم زندگی کردن و فقط و فقط خودش بلده و بس.ما تک تکمون ناله ایم .هیچکدوم نمیدونیم اومدیم که چی.باور کن هممون به زور هستیم.خب خدایا چه کاری بود اخه.ادم نمیتونه از زندگی جا بزنه یا از بودن مرخصی بگیره یا اصا بگه میخوام بودنم و عوض کنم (مثه سرکار رفتن).حالم از رفتن و نرفتن بهم میخوره.چیه که هرکاری میکنی پشیمون میشی ازش؟!کاش راهی بود که ادم از زندگی کردن هم پشیمون میشد.میگف خدایا تسویه ما رو بده بریم.خدایا بیخیال ما شو.حالا ما یه غلطی کردیم گفتیم اره ما رو ببر تو دنیا تو چرا قبول کردی ؟!تو که بنده هاتو میشناختی.تو که میدونستی این کاره نیستن.خب حالا که راه برگشت نیست خودت خیلیییی باید کمکشون کنی خیلیییی.خدایا اصا خودت بیا جای همه.خدایا دنیا رو خلوت کن .اقلا بساط منو جمع کن خودت اخراجم کن .بگو بسه .تو نمیتونی تو ریدی.یاااا اینکه همچین راهها رو براش باز کنی همچین دلشو گرم کنی همچین هواشو داشته باشی که آب تو دلش تکون نخوره و همه چی براش ردیف بشه که دیگران انگشت به دهن بمونن.نه اینکه بعد ولش کنی و بگی ااا پررو شد و گناه کرد و ...نههه همچین بچسبی بهش که اونم بخواد نتونه ازت بکنه.دیگه به هیچی احتیاج نداشته باشه نه به نصیحت نه به مشاوره نه به هیچ کوفت و زهرماری.یه کاری کنی اصا سمت این چیزا برای اروم شدن نره.اصا چیزی نباشه که نیاز به اروم شدن داشته باشه.خدایا خودت میدونی یا به فریادم میرسی یاااااااا......